IJskonijnen? Waar?

Dagscharina. Nu echt voor de laatste keer op deze trip. Ook deze nacht had het weer leuk gesneeuwd. Niet zo heftig als twee dagen geleden, maar toch zo’n 15 cm. Via de spekgladde smalle bergweggetjes de diepte in zonder remmen. Harry is door niets meer tegen te houden. Eenmaal beneden op zoek naar nieuwe remplaatjes. We hadden al uitgedokterd dat er ook iets van Guzzi en Ducati zou moeten passen. Dat kwam goed uit, want er lag een Duc-dealer op de route. Die bleek een hele voorraad Honda-remonderdelen te hebben, maar vreemd genoeg niks voor die Italiaanse dingen. En dus ook niet voor Harry’s zuidduitse vriend. Dan maar door naar Chur voor het eerste echte serieuze sleutelmoment. Bij de BMW-dealer werden originalBMWteile gescoord, waarna het remsysteem ter plekke werd gereviseerd. Harry is vanaf nu weer de baas op zijn span.
Vanaf Chur ging het weer bergop met ons. We kwamen weer eens in zwaar besneeuwde omgevingen terecht. De wegen bleven helaas zwart en verschrikkelijk stroef. Via de Lenzerheidepas en de Julierpas ging het richting St.Moritz. Die plaats hebben we maar links laten liggen, omdat je daar meteen mede-eigenaar van het hotel wordt bij een enkele overnachting. Althans, zo voelt dat wel bij die prijzen. Daarom volgas rechtsaf via de Malojapass naar Italia. De weergoden hebben ons daar echter volledig verrast.

Nieuwsdienst:
============
ANP-Reuters persbericht:
4 Nederlanders omgekomen in Italiaanse Alpen.
Aan de rand van de Italiaanse Alpen zijn vier Nederlandse motorrijders omgekomen door oververhitting. Volgens bronnen waren de vier bezig aan een wintertrip en waren daarop goed voorbereid. De temperaturen waren echter zodanig hoog dat zij door oververhitting onwel werden. De gealarmeerde Carabinieri wist de vier nog onder te dompelen in het nabij gelegen Como meer, maar zelfs tien minuten in het ijskoude water mocht niet meer baten.

Zomaar een bericht wat jullie allen in de krant hadden kunnen lezen. Gelukkig is het niet zover gekomen, omdat wij tegen alle regels in besloten hadden om in zwembroek en T-shirt te vertrekken, hoezo ijskonijnen?
Vermoedelijk hebben we ergens een afslag gemist, de Roadcatonio beweert bij hoog en bij laag dat hij een bord tussen de palmbomen heeft gezien met de tekst: Marakesh 200 km. Of was het toch een luchtspiegeling?
Uiteindelijk vonden we tussen alle palmbomen en cactussen een onderkomen. Het hotel was naar een duitse vogel genoemd: Adler. In Menággio-Croce vlak bij Lago di Como. Met een overheerlijke spaghetti, kaasplateau en genoeg Vino Rosso werd de avond afgemaakt. Het verslag schiet er even bij in.


Direct naast het hotel stond een kerktoren die ervoor zorgde dat wij netjes op tijd aan het ontbijt zaten. Met volle maag begonnen we aan deel 2 van de zomereditie van de Alprally. Tussen Lugano en Locarno begint het ook echt op een rally te lijken. Op een prachtig stuk asfalt bergaf met overzichtelijke lange bochten is er geen Italiaanse Fiat 500 coureur die onze driewielige snelheidmonsters nog bij kan houden. Op de meer dan geweldige slingerweg vanaf Locarno naar Santa Maria Maggiore wordt het nog veel gekker. Op deze route ligt nog steeds geen sneeuw en dat weten onze winterbandjes nu ook. Het rubber slijt zienderogen. Deze weg behoort tot de top tien van zijspanwegen in Europa. Gewèèldig. De stroeve weggetjes zorgen ervoor dat er nog geen 360 is gemaakt. Het kampioenschap ligt dus een beetje stil. Eenmaal over de grens op zwitsers grondgebied doet Harry toch een serieuze gooi naar de eerste prijs. Met zijn voorwiel bijna tussen motor en span van de Roadcapitanski is hij net laat met bijsturen. Op het moment dat een bocht verradelijk scherper naar links is dan verwacht,schrijft hij een nieuw hoofdstuk voor Joe Bar deel 6. “Ik ga sterven, ik ga sterven….” Zo erg was het gelukkig net niet. Want de weg splitste zich in de bocht en Harry miste de binnenbocht en stoof onbedoeld bergop, terwijl de rest bulderend van de lach bergaf hun route vervolgde. Het lachen maakt wel een extra stop noodzakelijk. Met gepaste tegenzin voegde Harry zich weer bij de groep. We weten nog niet hoe deze cup moet gaan heten. Misschien kunnen jullie ons daarbij helpen.
Na deze humoristische interactie keren we terug naar de omstandigheden waar we eigenlijk voor kwamen. Het is wit en het…..? De Simplonpas naar boven. Bergen sneeuw naast de weg en de temperatuur daalt met de meter. O ja, door al dat gedoe waren nog wel iets vergeten. Tanken. Gelukkig is bijna boven op de pas een dorpje met een soort klein tankstationnetje. Alleen vette pech voor de Alzheimers. Het is te koud. De bevroren pomp weigert ons van benzine te voorzien. De laatste 10 km naar de top redden we nog net. Gelukkig gaat het daarna bergaf. Uiteindelijk rollen we in Brig tussen de vreemdkijkende carnvalsvierders door het tankstation op. We kunnen onze motoren weer van het benodigde scheurvocht voorzien en zijn niet langer afhankelijk van de zwaartekracht.
De rest van de rit verloopt voorspoedig. We leggen nog een heel stuk af en landen uiteindelijk in een hotelletje boven op de Grand St. Bernhard. Daar worden we weer culinair verwend door de vriendelijke Italiaanse dames. De avond eindigt in een fles whisky. Welterusten.