MCP Les Baroudeurs

Zaterdagochtend 2 februari. We ontwaken omdat Ben-der-bij dat graag wilt. De Roadcaptonio en Vlammetje lagen nog heerlijk te dromen van de genoten smeermiddelen van de vorige avond.
Geheel uitgerust en fit begeven we ons naar de ontbijtzaal, het ei wordt uit voorzorg netjes gepeld vandaag...
De stalen rossen hebben hedennacht een onderkomen gevonden in de garage van de brouwerij en wij hopen dat ze evengoed nog een beetje te sturen zijn.
Het vertrek is tegen tien uur, er moet wel een beetje afgereden worden om toch op tijd bij het treffen zijn in Zwitserland van MCP Les Baroudeurs.
De Roadcaptonio heeft weer zijn stinkende best gedaan om de mooie weggetjes te vinden, eerst even wat kilometers vreten en dan als afsluiter de kleine weggetjes door de Vogezen. We krijgen met sneeuw te maken!!!! In de Vogezen gaat het via St Dié richting Gérardmer, de D-wegen dus met, jawel, echte sneeuw!! Het glijen kan nu daadwerkelijk een aanvang nemen. Vandaag echter geen stunten, Eric Jan zal pas later aanhaken, omdat ie iets met vrienden van vroeger meende te moeten doen....., maar wat moet je nou met vrienden als je echte MC Alzheimers om je heen hebt!!!!
We glijden een beetje door de heuvels van de Vogezen, schuiven langs een skipiste waar iedereen toch weer ietwat vreemd opkijkt van de zijspannen die onverschrokken de sneeuwwitte wegen trotseren, gewoon omdat iemand dat toch moet doen....
We rijden door, scoren net over de grens van Zwitserland nog echte Zwitserse franken, waar hebben wij toch de afslag gemist in Nederland???
We arriveren even na vieren bij het treffen, het is er nog wel wat wit, maar toch ook erg vochtig en blubberig. Maar goed, eerst maar even de tenten opzetten alvorens echt de zaak te gaan verkennen. Dat is gauw voor elkaar, we kunnen gaan!
Deze Zwitsers zijn uit het betere hout gesneden: ze spreken Frans.....en een heleboel heten er Sjaak, zo heb je Sjaak fois, Sjaak jour, Sjaak nuit, toch wel opvallend, maar ja, ook in Nederland zijn er veel mensen die Jan heten.
Het treffen is, zeker voor Frans/Zwitserse begrippen uitstekend verzorgd!
Bij binnenkomst staat er al een grote soep terrien met Soupe de poids vert, jazeker, snert dus! Met daarin de echte ingredienten, iets met een varken of zo....
Hier mag je net zoveel van nemen als je wilt. Daarnaast kun je inschrijven, een repas 's avonds, een petit dejeuner en nog een repas de volgende dag. Ook nog een rondje bier, dus helemaal goed. De lokatie is ergens boven op een bult, een half open schuur met daaraan een tent vastgeknoopt, gewoon geweldig, helaas geven de generatoren het regelmatig op, wat dan wel weer met een luid gejuich wordt ontvangen.
Inmiddels is het serieus begonnen te sneeuwen, het is tenslotte een wintertreffen! Het spreken van de Franse taal moet weer even geoefend worden, maar wonderwel gaat dat heel snel. Zelfs Ben spreekt het
Waalse dialect al behoorlijk, maar dan wel in de speciale uitvoering: Het zogenaamde Coutrewaals. Le president is gelukkig al goed onderweg als wij de tent binnen komen, waardoor hij alleen nog maar een soort van Duits tegen ons kan spreken, maar ja, der Antonio is daar natuurlijk ook weer een meester in, dus ook dat vormt geen probleem.
Al ras komen we erachter dat hij van 1956 in, net als Vlammetje, dus dan is het ijs volledig gebroken. Ook de anderen vinden het prachtig dat er zo'n internationaal gezelschap aanwezig is, Fransen, Zwitsers en Nederlanders dus. Het wordt uiteindelijk, hoe kan het ook anders een redelijk gezellige avond. Ben Erbij is de man met het rode petje!!!! Let op dus.

Ruim op tijd liggen we in ons bedje, tenminste volgens onszelf dan. Het licht hoefde we niet uit te doen, daar hadden we de generator voor...
De volgende ochtend worden we wakker gemaakt door de president him self. Nu ben ik niet meer zeker over de vorige opmerking, dat hij al redelijk onderweg was toen wij aankwamen. Of wellicht heeft hij nog niet geslapen of is hij opnieuw begonnen, maar nuchter is hij beslist niet, overigens is dat ook duidelijk te zien aan het glas wijn wat hij als onafscheidelijke vriend bij zich draagt. In ieder geval worden wij verzocht om ook bij de uitreiking van de prijzen te zijn, een oud ritueel van motortreffens.
Antonio red het niet, nog ernstig vermoeid, Ben Derbij is onderweg en Vlammetje is toch al wakker dus die dan maar als afgevaardigde. Drie prijzen slepen wij in de wacht! De vierde prijs voor verstkomende is voor Antonio, de tweede in dezelfde categorie is voor Ben en de eerste voor Vlammetje. Die zullen we wel vakkundig gaan ombouwen, maar voor de zekerheid hebben we er al wel een foto van gemaakt.
Overigens dient nog vermeld te worden dat Antonio niet zo goed tegen Eau de vie kan. En toch was deze niet eens echt van het sterke soort, Vlammetje kreeg er niet eens aan branden.....
Alleen wat vochtig spetteren tegen een aansteker. Maar goed, na het ontbijt, een beetje laat, aan de middagmaaltijd, een beetje vroeg. Daarna tent afbreken en op pad naar de volgende bestemming. Op dat moment kwamen we erachter dat die nog bedacht moest worden, what's new????
Nou ja, niet al te moeilijk, het was al laat, de oude mannen nog vermoeid, dus maar een korte trip plannen. La Mouche zou het worden, tripje van een uurtje of twee. Helaas, zo berekenend als we zijn, eerst even bellen en niemand die opneemt. Dus dan toch maar een andere bestemming vinden. Het wordt St. Antönien, slechts net aan de andere kant van Zwitserland, een uurtje of wat meer sturen dan maar. Op weg dus!
Eerst besluiten we de grote wegen te vermijden, natuurlijk ook vanwege het feit dat je voor de snelweg een vignet nodig hebt hier. Al gauw lijkt echter dat dit geen haalbare kaart is, dus dan toch maar een klein risico nemen. De roadcapitonio weet ons rap te overtuigen dat ze op zondag toch niet controleren. De laatste kilometers naar Herberge AScharina gaan echter weer over de zo beminde sneeuwwegen. Voor sommigen zal dit onderkomen nog bekend zijn. Het is hier goed toeven....
Salut, a demain!!