Triptyk

Eigenlijk moet hier dus een drieluik komen te staan. Een verhaal van de vijf die zijn doorgereden, van Antonio, die 's nachts is gaan rijden en van Ruud die in de ijzige kou midden in de nacht aankwam op de Krystall Rally.
Allereerst maar de grote groep. Zoals al vermeld, Ruud als poetsvrouw achtergelaten, gingen we op pad met als gepland einddoel Eidfjord. Afgezien van een klein fout beginnetje was het makkelijk, constant de E134 volgen naar het westen. Maar uiteindelijk kostte het toch wel vrij veel tijd. De wegen waren over het algemeen één ijsbaan. Niet dat er veel sneeuw/ijs lag, maar gewoon asfalt wat was opgevroren. Dus kwamen we aan een maximale snelheid van zo'n 65 km/h.
Dus ligt het totaal gemiddelde vrij laag. Met al dat gladde gedoe op de weg was het wel zaak om de bochten, zeker in de afdalingen, met wat beleid uit te voeren. Allereerst gingen Roger&Wilma een pirouetje draaien. Zonder iets te raken overigens. Naarmate we meer westelijk raakten ging het ook wat meer op-en-neer. Dus ook wat meer afdalingen. En zoals ik net al schreef moest dat met wat beleid gebeuren. Dat stukje had Harry zeker niet gehoord en daardoor vond hij het nodig om in een bochtje naar links de vangrail als geleiding te gebruiken. Hij weet nu waarom die dingen zo heten. Niet dat dit gebeuren Harry ophield, wel het weer rechtbuigen van z'n spatbord.
Bij de grens van de provincies Telemark en Hordaland, bij het Haukelifjel-gebied werd de weg echt bar. We reden over een hoogvlakte waar de wind overheen blies. Uiteraard met alle aanwezige stuifsneeuw. Dat bracht de gemiddelde snelheid pas echt omlaag. Tegen schemer waren we dan ook niet verder gekomen dan Røldal alwaar we een hutje hebben opgezocht en gevonden. Vroeg slapen, we waren een beetje moe. De volgende dag, die overigens zonder al te veel
startproblemen begon, alleen wat vastgevroren remmen, bleek dat we nog 2½ uur moesten rijden om in Eidfjord te komen, wat eigenlijk ons reisdoel van gisteren was. Om daar te komen kostte ook nogal wat geworstel. Het eerste uur hebben we maar 25 km afgelegd, mede omdat aan de andere zijde van Røldal ook weer zo'n bergpas was met overstuifend sneeuw. Hier waren we ingehaald door gigantische vrachtwagencombinaties, die schijnbaar wel vrij zicht hadden. Wij hadden zelfs moeite om tunnels in te rijden omdat het zicht compleet ontrokken werd door alle stuifsneeuw. Maar na al deze ellende zijn we toch in Eidfjord aangekomen alwaar we getankt hebben en zijn doorgereden naar het oosten. Ver zijn we niet gekomen. Na 35 km kwamen Roger en Wilma, die vooraan reden bij afwezigheid van de roadcaptonio, de helling niet op. Dan maar terug voor een aanloop, alleen reed er niemand achter. Nog verder terug kwamen we de rest tegen. Harry kwam er al helemaal niet tegen op en Gijs had gehoord dat het zowiezo een kansloze missie was want de weg was afgesloten, naar we later hoorden vanwege een lawine. Terug gereden naar de pont over de Eidfjorden en de weg naar Voss genomen. Ook hier weer wat pittige klimmers maar geen noemenswaardige
problemen. Zaak was nu wel om door te rijden want we hadden al extra km's vandaag en nu met deze omleiding kwam er nog eens ruim 100 km bij. De wegen vanaf Voss waren nog steeds glad, max 65 km/h, maar er waren een paar mooie tunnels waar we wel hard konden rijden. Eerst een van 11 km, toen een van 6 km en als
toetje een tunnel van 24,5 km! Toen we daar uit kwamen was het nog steeds een goeie 140 km naar Gol. Zo'n 70 km voor Gol getankt en de koplamp van Wilma d'r BMW vervangen, want het was wel zeker dat we in het donker zouden aankomen.
Het laatste stuk over de hoogvlakte was goed te rijden en we hielden de vaart er goed in. Vanaf Gol hebben we de aanwijzingen van Antonio opgevolgd zodat we het in één keer konden vinden. Dat dan weer wel maar niet makkelijk. Harry is de hele weg hellingop gesleept door Gijs, wat overigens wel een cordaat optreden van Gijs was, en Wilma en Roger maakten nog een pirouetje, wederom zonder iets te raken. Ze hadden wel de sneeuwsok nodig om de helling op te komen. Om 19.15 uur aangekomen bij het hotel waar de Krystall Rally is.

== Antonio ==

Op schiphol ging het al mis. Een andere reiziger pakte zijn tas bij de controle van de tafel en roste daarmee mijn laptop op de grond. Beeldscherm naar zijn moer. @$%*#%!!! Oplossing: Ruud ging direct via de luchtbrug op pad om een andere laptop op te gaan halen in NL. Eenmaal in Göteborg een probleempje om het P-hus uit te komen met het span. Geen uitrijkaartje. De vriendelijke dame aan de intercom gooide echter meteen de slagboom open, toen ze hoorde dat ik met de motor was. Tegen 23.00 uur aan het gas hangen. Het eerste stuk ging soepel, maar toen de E6 in een ijsvlakte veranderde werd het toch één grote glijpartij. Maar goed, we hebben wel gekkere dingen onder de wielen gehad. Daarna binnendoor naar Halden. Als Remy, alleen door de nacht. Meer reeën dan auto's op de weg. In Halden sloeg de vermoeidheid toch toe. Tijd voor een overnachting in het zijspan. Ik heb wel eens lekkerder gelegen en ook warmer trouwens. Na 4 uurtjes weer verder via Hokksund en Kongsberg naar Geilo. Een prachtige bergpas en goed weer. De weg helemaal wit van de sneeuw. Genieten dus. Af toe iets op de foto te zetten. Dat mannen niet gemaakt zijn om 2 dingen tegelijk te doen bleek hier weer eens. Eén hand aan het stuur en met de andere het
fototoestel uit de tanktas pakken. Ohh hoeps, shit. Met de bak in de sneeuwwal. Een threesixty met één hand aan het stuur en de andere in de lucht. Geheel in originele rodeostijl. Helaas wel met afworp. Jury groeten had geen zin. Die reed namelijk ruim 100 km verder westelijk. De BMW maakte de dubbele rietberger overigens zelf verder netjes af tot een echte seventwenty voltooid was. De cursus valbreken moet ik trouwens weer eens ophalen. Everything hurts. Eenmaal bij Geilo bereikte mij het bericht dat de groep tegengehouden werd door een lawine op de pas bij Eidfjord. Voor hun restte daardoor een grote omweg
via Voss. Dan maar alleen naar de Krystallrally. Omdat die locatie niet al te gemakkelijk te vinden was, zat ik op een verlaten sneeuwweggetje plotseling met het span naast het pad volledig vast in de sneeuwberm. Na een half uurtje met hulp van een tractor weer op het goede pad en rond 17.00 bij de Krystallrally aangekomen. Heeldhuids en zonder schade maar wel oververmoeid. Vervolgens wachten op de hereniging.

== Ruud ==

Na de uitvaart (welke overigens heel erg in stijl van de reizende was) ff eten, m'n taxi regelen en af laten zetten op Schiphol. Ik mocht gelijk inchecken en door naar de gate. Ditmaal Had ik een plek bij het raam en bijna vooraan. Ik vroeg me al af of ik er nu sneller zou zijn ?
Na een wederom saaie vlucht, een mooi uitzicht op 'n besneeuwd Olso, veilig geland op Gardermoen. Door wat gezever 'n bus gemist en met de laatste naar de parking gereden. Snel schijten, omkleden en klaar maken voor de helsche rit. Het was droog, 't waaide niet en er was geen neerslag, dus Go baby Go!
De weg varieerde van redelijke tot cudt en de snelheid wisselde tussen de 40 en 90 km/u. Onderweg wilde ik nog even tanken (voor de zekerheid) maar deze excercitie was hopeloos vanwege 'n bevroren tankdopslot. Daarna weigerde het contactslot ook nog eens de sleutel te accepteren en kreeg ik het al zachtjes benauwd! Temperatuur -veel, geen lopende motor en nixx open. Een vriesdood zou mij restten.... Na wat gekloot toch de fiets weer aan de praat gekregen en niet nagedacht en verder gereden. Af en toe het vizier ontdooit (lukt lekker niet bij min -20 ofzo :( ) en vanaf Leira werd het echt koud. De tijd tikte ondertussen
vrolijk door en het was al over vieren. De laatste 40 kilometer met open vizier moeten rijden omdat het zicht erg kort werd... De laatste paar honderd meter naar het hotel (niet door vertellen) even op de steppies staan om me uit te rekken en dat was gelijk bijna een ritje in het decor. De motor strak voor het hotel geparkeerd en ik werd bijna direct door Erik-Jan opgewacht. Gijs zat binnen aan de cola. ErikJan maakte nog een opmerking over m'n witte neus, die bleek dus zwaar bevroren te zijn. De clinic clowns zouden er jaloers op geweest zijn. Even rap wat foto's en naar binnen. Kleren uittrekken, BIER zou het zijn! Inmiddels al water en 'n doekje gekregen om de neus te ontdooien, die was dus echt wel seri(n)eus dik bevroren. Na drie bier vond ik het ook wel welletjes en ben mijn kamer gaan zoeken... Dit was 'n heftige dag, uitvaart, 2e keer vliegen en 220 km bij minus 20 en kouder afgelegd... Ben ik nu genezen?, nee, gewoon gek.

Thank you!