alweer op de terugweg

Om 9u was het ontbijt verwerkt en Wilma besloot om vandaag niet mee te gaan.
Aldus vertrokken 6 onverschrokken Alzheimers richting de Skoterutleie in Sveg.
Na de broodnodige instructie (wij letten even niet op) mochten we niet veel later met een verse kaart op pad. Vemdalen was het doel, hier zouden we keren, tanken, wat eten en.
De weg erheen verliep erg voorspoedig behalve Harry die zijn skoter heel snel op de kant had (volgens Harry was dat voor de oefening) en Roger dacht ook wel iets te moeten proberen. Niet veel later zat hij ook vast in de tiefschnee. Nadat Harry hem eruit geholpen had, werd hem verteld rechts aan te houden. Helaas, Roger koos voor linksaf, daar stonden minimaal 3 bomen die hij van dicht bij wilde zien.
Nogmaals geholpen en nu verliep het vervolg voorspoedig. De rest bleef braaf op het pad.
Ergens op 'n hoogvlakte beland reden we vet in de mist (we waren gewaarschuwd ;)) en hier was het echt bij elkaar blijven omdat je anders pas na een paar dagen gevonden zou worden. Halverwege mistte Gijs een sneeuwbult en klapte onvrijwillig hard van de skoter af. Na 'n paar tellen lucht happen gingen we verder. Eenmaal bij de (pauze)hut waren we zeiknat van het zweten. We hadden onze sportieve handelingen er wel op zitten voor dit jaar. Na koffie, broodje worst en bouillion zijn we vertrokken naar Vemsdalen om te tanken. Na het tanken werden we de verkeerde kant uit gewezen en dat had nog wat voeten in aarde. Antonio en ik reden dit keer voorop en op 'n bepaald moment misten we de rest. Na wat wachten gekeerd en kijken waar ze uithingen. Dat hangen bleek voor Roger letterlijk. Hij had in een haakse rechtsaf bocht een ietwat ruimere lijn aan gehouden. Na het bordje Skoterled omvergekegeld te hebben verdween hij een meter of 3 in de diepte. Inmiddels waren de nodige foto's gemaakt dus die actie was klaar. Nu met vereende krachten de skoter gekeerd en met de neus naar boven gezet. Na wat gassen en kloten is hij boven op het pad terecht gekomen. Antonio decht nog even te moeten helpen en gaf nog een rukje aan het gas. Gevolg was dat de skoter voluit de andere kant van het decor indook. Gelukkig stond daar nog een boompje wat de skoter weerhield aan deze kant het talud af te duiken. Na te zijn bijgekomen van het lachen, filmpjes maken en uitzweten zijn we verder gegaan. Niet wetende dat we gruwelijk de verkeerde kant uit gingen. Na 20 km werden de bordjes vager en we waren gewoon de weg kwijt. Nu maar omgekeerd en voor de 3e keer in Vemdalen terecht gekomen. Weer tanken, koffie doen en wat koek erbij. VOor het donker zouden we sowieso niet terug zijn. De skoter verhuurder maar gebeld dat we de verkeerde afslag hadden genomen en het nog wel ff zou duren. Hij antwoorde dat verkeerd rijden zo gebeurd was...duuuhhhh.
De terugreis verliep volledig in het donker en in tegenstelling tot wat we verwachten was het kontrast tussen berm en pad nu veel duidelijker, het zicht was vermindert tot 'n dikke 100 meter. en voordeel, nu zagen we ook niet waar we terecht zouden komen. Vanwege de afstand maar weer voor de hoogvlakte gekozen. Nu was de mist er nog, maar tevens een beste bak wind, die ging gewoon horizontaal over de vlakte. De snelheid lag niet boven de 30 km/uur. Maar dit was echt afzien en zaak om bij elkaar te blijven. Hier wil je in het donker echt niet alleen stranden. Halverwege flikkerde ErikJan om, gewoon door de helling van de vlakte en de wind. Na hem 3x op zijn skoter te hebben geholpen pleurde Ruud omver. Ook hij werd op zijn voertuig geholpen en daarna was Gijs degene die met zijn koplamp de sterren aan het bechijnen was. Harry was terug gelopen en Antonio terug gereden om Gijs te helpen. Hierna weer met z'n 6en in treintje op pad terug naar huis. Eenmaal het eerste bordje Sveg gevonden bleek dat nog bijna 70 km te zijn. Geloof me, met de snoskoter in het donker was dat nog zeker 2 uur glijden. Bewust van de tijd en het gevaar reden heel zeker terug naar de verhuur stek in Sveg. Ondertussen doemden de gedachten al in ons op van hulp helicopters met zoeklichten en dergelijke hulp acties. Zonder verdere glijstunten hebben we Sveg bereikt, wederom afgetankt en terug naar de verhuurder. Ondertussen onze motoren gestart en weldra kwam de verhuurder met z'n maatje terug. Zij waren niet onder de indruk van de gereden schade (viel dit jaar reuze mee) maar wel van de afgelegde afstand (220km) en of we volgend jaar weer kwamen?? Tegen half tien waren we uiteindelijk terug bij de hut. Wilma had boodschappen gedaan, opgeruimd en weldra zaten we weer aan de bieren en andere meuk. Vanwege onze lichamelijke inspanningen en gekeusde onderdelen vertrok de een na de ander bijtijds naar het bed. Deze keer werd het niet laat.
Vanmorgen om 8.30u op gestaan, opgeruimd, ontbeten met spek en ei. Nadat alles gedan was vertrokken na achterlaten van flink wat Zweedse Kroner voor onze 3 nachtjes op de camping. De route zou naar Kongsvinger gaan, redelijk binnendoor over rustige tot verlaten wegen. Nadat Roger alweer een piroutte verzocht had, werd deze wreed afgebroken door een stroef stukje sneeuw. Wilma werd snel afgeworden en Roger lag in ene ook op het besneeuwde asfalt. Gelukkig geen breuken behalve een afgebroken voetsteunplaat. Na de noodzakelijke foto's, peuken voor de schrik, de voetsteun weer vast gezet en gewacht op Antonio en Ruud, die wat verder voorop reden. De weg was hier zo besneeuwd dat wij ongeveer de eerste voertuigen waren in dagen. Besloten werd om terug te keren en de grote weg te volgen richting het zuiden. Nu was het de flauwe E45 volgen zuidwaarts. Kongsvinger was geen optie meer en gekozen werd om wederom naar Sunne te gaan. Dit was snel te bereiken en we wisten daar een knappe camping te liggen. In Sunne aangekomen de grootste hut genomen, helaas voor ErikJan is er geen 7e bed :) Die schuiven we dus rechtop in de keukenkast. Heeft ook niemand last van zijn gesnurk.
Foto's gaan we zo even bij elkaa zoeken, is best wel tijdrovend met 6 toestellen en vingertjes met parkinson....