Sturen bij de (Ooster)Buren

Sturen bij de (Ooster)Buren

"Ding dang dong, Guten Morgen meine Damen und Herren. Es ist jetzt sieben uhr, das Familienrestaurant ist geöffnet.", galmde ook nu weer veel te vroeg uit de omroepinstallatie. Het was als zo vaak weer eens veel te laat geworden. Omdat wij zonder Familie op pad waren, konden we van de uitnodiging natuurlijk geen gebruik maken. In plaats daarvan hebben enkelen de nachtrust nog ietsje weten te verlengen. Bij aankomst in Kiel bleek dat de Polizei zich vermoedelijk verslapen had. We konden ongestoord van boord en op pad om Harry's portemonnaie en rijbewijs te zoeken. Half skandinavië zonder dit roze kaartje blijkt goed te doen te zijn. Bij Raststätte Holmmoor hadden ze zijn etuitje over de vangrail naar de overkant gegooid, waardoor we niet eens hoefden om te rijden. Netjes bewaard met alle pasjes en het geld er nog in. De toch al erg vrolijke Harry, straalde toen hij zijn paperassen weer in zijn bezit had. Dat hij nog een keertje op en neer moet naar Kiel om bij de Stenalina zijn fototoestel op te halen, mocht de pret niet drukken. In de Autobahnfundgrube hebben we vervolgens een overheerlijk en uitgebreid Frühstück genuttigd. Met een Duitse-buik-gevoel gingen we weer op pad. Gedeeltelijk over snelwegen en gedeeltelijk binnendoor. Weinig bijzonders beleefd. Nadat we in Skandinavië weer eens geweldig verwend zijn met landschappen en stuurweggetjes, is de Noord-Duitse omgeving toch een beetje saai. Sleutelmomenten hebben we deze reis gelukkig niet zoveel gehad, maar nu was het toch weer even prijs. Erik-Jan moest een uitlaat vastbinden en Antonio moest een benzineslang vernieuwen om niet bij elk tankstation te moeten tanken.
Omstreeks 15.30 uur doemde het bord Gasselternijveenschemond op. Bij het oprijden van het erf van de Motorschuur kwam er toch een gevoel van overwinning. Het is ons weer gelukt. Heelhuids uit en thuis.

Het was weer een prachtige rit, waarvan we met z'n vijven met volle teugen hebben genoten.
Vanwege het weer hebben we Alpen gemeden. Ook de Noorse westkust en een bezoek aan het Primustreffen hebben we om dezelfde reden links laten liggen. Wat we hiervoor terug hebben gekregen was weer fenomenaal. De Noors/Zweedse grensstreek, tussen zeg maar zo'n beetje de hoogte van Oslo en Trondheim, is zo waanzinnig mooi en heeft zoveel te bieden voor de liefhebbers van de winter, dat je je afvraagt waarom je hier zo weinig Nederlanders ziet.
Het werden dus geen 13 of 14 landen, maar wel 4475 km vol plezier en vriendschap. Ook dit was weer heel zeker niet onze laatste winterrit. Voorlopig moeten we wel weer even wachten.

We groeten iedereen die ons gevolgd heeft en we bedanken jullie voor alle reacties. Dat maakt zo'n toer voor ons extra leuk en speciaal.
Ook nog een speciale groet en dank voor back-up ondersteuning voor Wilma, Ruud en Roger, die door omstandigheden niet mee konden. En natuurlijk dank voor het opvangen van deze 5 lonesome cowboys aan Madeleine, Linda, Ot, Kjetil & Chieftains MC. Thanks.

De IJsglijers:
Ben(de Leider)
Erik-Jan (EJ/Wouter)
Harry (Vlammetje)
Gijs(-man)
Antonio (Roadkappie)